Voor mensen die me kennen zal het geen verrassing zijn dat ik wat moeite heb met hokjes. Vooral het plaatsen van mensen in deze hokjes zonder dat je iets van ze weet.
Ik heb de laatste tijd mogen constateren dat ik ook in een hokje geplaatst ben, zonder dat ik het door heb gehad.
Ik zit in het hokje “wielrenners”, samen met de hardrijders, bumperklevers, linksrijders, 25 km karretjes op de rijbaan en scholieren die met 3 of meer naast elkaar fietsen.
In een gesprek afgelopen week met iemand die niet weet dat ik ook fiets, kwam het schitterend naar voren, “die malloten kijken niet op of om alleen maar om een goede tijd te maken”. Ik dacht, hé dat ben ik!.
Als ik mensen op een fietspad wil passeren die gezellig aan het toeren zijn, roep ik netjes “Pardon” en als ik er langs ben, “Bedankt”, niet wetende dat ze me toch al in een hokje hebben geplaatst en denken wat een eikel, die moet zijn tijd halen.
Dus ik denk dat ik morgen maar een bel op mijn fiets zet en een kilometer van te voren aan de bel ga hangen. Ik zit toch al in het hokje en kan er alleen niets aan doen om eruit te komen.
Of toch niet!, misschien moet ik maar “pardon” en “bedankt” blijven zeggen om toch het verschil te maken.
De mensen die me kennen weten wat ik kies, voor diegene die me niet kennen en het willen weten, praat met mensen voordat je ze in een hokje stop, niet alleen met “wielrenners” .
Ik heb de laatste tijd mogen constateren dat ik ook in een hokje geplaatst ben, zonder dat ik het door heb gehad.
Ik zit in het hokje “wielrenners”, samen met de hardrijders, bumperklevers, linksrijders, 25 km karretjes op de rijbaan en scholieren die met 3 of meer naast elkaar fietsen.
In een gesprek afgelopen week met iemand die niet weet dat ik ook fiets, kwam het schitterend naar voren, “die malloten kijken niet op of om alleen maar om een goede tijd te maken”. Ik dacht, hé dat ben ik!.
Als ik mensen op een fietspad wil passeren die gezellig aan het toeren zijn, roep ik netjes “Pardon” en als ik er langs ben, “Bedankt”, niet wetende dat ze me toch al in een hokje hebben geplaatst en denken wat een eikel, die moet zijn tijd halen.
Dus ik denk dat ik morgen maar een bel op mijn fiets zet en een kilometer van te voren aan de bel ga hangen. Ik zit toch al in het hokje en kan er alleen niets aan doen om eruit te komen.
Of toch niet!, misschien moet ik maar “pardon” en “bedankt” blijven zeggen om toch het verschil te maken.
De mensen die me kennen weten wat ik kies, voor diegene die me niet kennen en het willen weten, praat met mensen voordat je ze in een hokje stop, niet alleen met “wielrenners” .
Reacties
Een reactie posten