Oh asfalt waar zijt gij

Mijn eerste echte trailrun stond op het programma als warming-up voor de beklimming van de Col du Galibier. Een warming-up is te weinig eer voor het parcours en de organisatie. Aan de start nog het geintje gemaakt, "tot over een uurtje", maar dat kwam niet helemaal binnen.

De route was super aangegeven en na een klein stukje dorp direct omhoog de bossen in. Na een paar meter was het al zo stijl dat hardlopen al niet meer ging en het meer een boswandeling leek te worden. Uiteindelijk het hoogste punt bereikt en dat was ook direct de moeite waard. Toen diagonaal aan de bergtop over een alpenweide naar de andere kant om te beginnen met de afdaling. Losse stenen, geulen, waterpassages en nog meer ellende waar je met een rotgang opgaf duikt. Zo mooi om te doen. Je moet wel alert blijven want een blessure heb je zo te pakken.

Je mist dan soms wel eventjes het strakke asfalt van Hoogland-West

Na een drinkplaats weer verder voor de laatste kilometers, door een ander bos crossen om uiteindelijk via een gras afdaling bij de finish te komen. Na 1:50 uur 10km moe voldaan en een super ervaring rijker. Trailrunning is een geweldig onderdeel van de hardloopsport.

Ik moet wel zeggen dat ik dit veel vaker wil gaan doen maar weet niet of ik in Nederland deze uitdaging kan gaan overtreffen.