Met het mooie lied van Kate Bush in gedachten ontwaakte we in ons
appartement op 1800 meter hoogte. Een eerste blik het dal in gaf aan dat het
een mooie dag zou gaan worden. Waar we het jaar ervoor nog in de sneeuw stonden
was het nu strak blauw en heerlijk loopweer.
Nadat we rustig ontbeten hadden reden we naar Valloire over de Col du Telegraph naar de voet van de Col du Galibier. Onderweg zagen we al veel fietser die vroeg waren begonnen aan hun klim richting de Galibier.
"Om 10:00 uur de gezamenlijke start op het kerkplein in Valloire voor de beklimming van de Col du Galibier" stond in de aanpassing van de organisatie. Eerst een stukje off road en dan op het asfalt met de fietsers omhoog.
Een gezamenlijke start geeft toch altijd een bepaalde spanning, het samen komen, warming-up, aftellen en de aanmoediging naar elkaar, iedereen gaat voor het zelfde doel.
Met nog een beetje de 10k trail van de dag ervoor in de benen, het eerste stuk van 5k off road gelopen en ons toen bij de fietser op het asfalt begeven. Voor mij een leuk weerzien omdat ik vorig jaar op de fiets de route heb afgelegd en al wist wat sommige fietser nog niet wisten, het wordt een zware dag.
Het eerste stuk met een stijging van gemiddeld 7% ging best lekker een redelijke pace kunnen houden en een stuk fijn achter een collega loper kunnen blijven zitten. Na 9km was een een "vlakker" stuk van gemiddeld 4% wat als een mooie polderweg voelden voor de kuiten en bovenbenen. Het hoekje om en daar was de eerste verzorgingspost van de organisatie. Gel, repen en sportdrank werd door de vrijwilligers uitgedeeld. Ook die hadden het beter dan vorig jaar waar toen net zoveel respect naar hun toe ging ivm de koude nu stonden ze in het zonnetje en was het ook voor hun goed te doen.
Na een paar tellen op mijn broer gewacht te hebben zijn we samen weer doorgegaan op weg naar de top. Langs het monument van Pantani naar de volgende verzorging op 4km onder de top, waar zelfs de lokale kaasboer een donatie kaas had geschonken aan de organisatie.
De laatste loodje gingen naar 1km onder de top, de plek waar we vorig jaar niet meer verder mochten ivm de weersomstandigheden. Nu mochten we verder de laatste kilometer met een stijging van 9.8%. Om na 17km een stuk te gaan beklimmen van 1km met deze stijgingspercentage is lichamelijk maar ook mentaal een uitdaging. Gelukkig stonden er veel mensen langs de kant die je de laatste meter omhoog schreeuwde. Dan kom je bij het laatste bord "FINISH 250 METER GO GO GO", dan kan het niet meer stuk. Samen met mijn broer over de finish na ruim 2 uur en 50 minuten.
Een super beleving, persoonlijk vond ik het heftiger dan het jaar ervoor op de fiets. Vooral omdat het jezelf en de berg, geen toevoegingen van een fiets, heel puur.
Na de finish zijn we terug gewandeld naar de parkeerplaats en daar met de andere lopers in de bus naar beneden gebracht. Al met al een super goed georganiseerde tocht en een geweldige beleving die maar weinig mensen met me delen, in ieder geval mijn grote broer, dat is wel stoer.
In de verte hoor ik Kate Bush weer zingen, running up that hill, A deal with God,
ik was in ieder geval dichterbij dan ooit.
Nadat we rustig ontbeten hadden reden we naar Valloire over de Col du Telegraph naar de voet van de Col du Galibier. Onderweg zagen we al veel fietser die vroeg waren begonnen aan hun klim richting de Galibier.
"Om 10:00 uur de gezamenlijke start op het kerkplein in Valloire voor de beklimming van de Col du Galibier" stond in de aanpassing van de organisatie. Eerst een stukje off road en dan op het asfalt met de fietsers omhoog.
Een gezamenlijke start geeft toch altijd een bepaalde spanning, het samen komen, warming-up, aftellen en de aanmoediging naar elkaar, iedereen gaat voor het zelfde doel.
Met nog een beetje de 10k trail van de dag ervoor in de benen, het eerste stuk van 5k off road gelopen en ons toen bij de fietser op het asfalt begeven. Voor mij een leuk weerzien omdat ik vorig jaar op de fiets de route heb afgelegd en al wist wat sommige fietser nog niet wisten, het wordt een zware dag.
Het eerste stuk met een stijging van gemiddeld 7% ging best lekker een redelijke pace kunnen houden en een stuk fijn achter een collega loper kunnen blijven zitten. Na 9km was een een "vlakker" stuk van gemiddeld 4% wat als een mooie polderweg voelden voor de kuiten en bovenbenen. Het hoekje om en daar was de eerste verzorgingspost van de organisatie. Gel, repen en sportdrank werd door de vrijwilligers uitgedeeld. Ook die hadden het beter dan vorig jaar waar toen net zoveel respect naar hun toe ging ivm de koude nu stonden ze in het zonnetje en was het ook voor hun goed te doen.
Na een paar tellen op mijn broer gewacht te hebben zijn we samen weer doorgegaan op weg naar de top. Langs het monument van Pantani naar de volgende verzorging op 4km onder de top, waar zelfs de lokale kaasboer een donatie kaas had geschonken aan de organisatie.
De laatste loodje gingen naar 1km onder de top, de plek waar we vorig jaar niet meer verder mochten ivm de weersomstandigheden. Nu mochten we verder de laatste kilometer met een stijging van 9.8%. Om na 17km een stuk te gaan beklimmen van 1km met deze stijgingspercentage is lichamelijk maar ook mentaal een uitdaging. Gelukkig stonden er veel mensen langs de kant die je de laatste meter omhoog schreeuwde. Dan kom je bij het laatste bord "FINISH 250 METER GO GO GO", dan kan het niet meer stuk. Samen met mijn broer over de finish na ruim 2 uur en 50 minuten.
Een super beleving, persoonlijk vond ik het heftiger dan het jaar ervoor op de fiets. Vooral omdat het jezelf en de berg, geen toevoegingen van een fiets, heel puur.
Na de finish zijn we terug gewandeld naar de parkeerplaats en daar met de andere lopers in de bus naar beneden gebracht. Al met al een super goed georganiseerde tocht en een geweldige beleving die maar weinig mensen met me delen, in ieder geval mijn grote broer, dat is wel stoer.
In de verte hoor ik Kate Bush weer zingen, running up that hill, A deal with God,
ik was in ieder geval dichterbij dan ooit.
Reacties
Een reactie posten