42.192 meter genieten “Kustmarathon”

4 oktober is niet alleen dierendag maar ook de dag dat ik in 1966 ben geboren. Toen ik begon met hardlopen had ik nog een onderliggend doel gesteld en wel het lopen van een heuse marathon voor mijn 50^ste verjaardag, ging het er nu van komen. 

Ik zocht afgelopen zomer een mooie uitdaging en kwam de Kustmarathon tegen en op mijn verjaardag nog wel, dat was het teken om direct in te schrijven. Volgens mijn moeder was het een zware bevalling waar ik zelf niets van mee gekregen heb, maar om iets terug te doen dan ook maar de zwaarste marathon van Nederland om mee te beginnen. En dat is wel gelukt, de zwaarste. 

De ervaren Kustmarathon lopers zullen deze versie vermoedelijk niet als zwaarste editie bestempelen maar welke weersomstandigheden er ook zijn zwaar zal het altijd blijven, links of rechts om. 

Nadat we de auto hadden geparkeerd in Zoutelande de finishplaats gingen we met bussen naar Burgh Haamstede om te starten. De bussen, wacht en kleedruimte waren perfect voor elkaar. Na een korte wandeling door Burgh stonden we klaar in de winkelstraat in drie startvakken. Startvak 1 was van 2 tot 3 uur, vak 2 van 3 tot 4 uur en ons vak vanaf 4 uur. Het leuke in het startvak zijn toch wel de onderlinge gesprekken tussen de atleten. “hé jij in dit vak, ik dacht wel dat je in vak 2 zou starten” Nee ik heb me niet goed voor kunnen bereiden en ik heb wat last” Ik heb geen gesprek tussen lopers gehoord waarin iemand gewoon zei, ik ben er klaar voor en voel me goed, iedereen had wel pijntjes of een slechte voorbereiding. 

Nou ze hadden het aan mij moeten vragen, ik was er klaar voor, goede voorbereiding en “toppos fittos”. 

Op vrijdag ochtend nog eventjes naar de Fysio geweest waar mijn rug en benen eventjes los gemaakt zijn en ook nog eventjes wat Mindfullness om het hoofdje ook in de wedstrijdstand te zetten. 

Na de start rustig bij mijn broer blijven lopen om niet te snel te gaan starten, dat was mijn grootste zorg, rustig blijven lopen. Na een heerlijk stukje inlopen mochten we het strand op, door het mul richting hard zand. Omdat de groep nog groot was, was het soms moeilijk om een goed pad te kiezen, maar het ging. De eerste strandopgang kwam eraan, omhoog door het mul en door een haag van mensen. Ik kon mooie hoge stappen maken zodat het niet veel kracht kosten om eruit te komen. 

De Neeltje Jans, asfalt in één recht stuk, windje tegen en maar inhouden om niet te hard te gaan. We bleven in een groepje lopen om wat uit de wind te blijven maar soms was je toch zelf de voorste, dus weer even afzakken of door naar de volgende groep. Het was een constant spel tegen de wind. 

Na de stormvloedkering gingen we naar het 21km punt op het strand. Het strand was druk met bezoekers en je moest opletten dat je niet in een vers gegraven Duitse kuil stapte. Bij het 21km punt kreeg ik toch wat last van de bal van mijn rechter voet, leek wel of er iets in zat te steken. Omdat we ook op dat moment op het strand liepen was de druk op mijn rechtervoet ook meer omdat het iets afliep. 

Na het strand kwam het bos en de eerste bergen diende zich aan, bergen?. Ja bergen in Zeeland, het pad waar we liepen was een glooiende weg die onderbroken werd door trappen op en af, stijlen aanloop stukken en kuitenbijters van de buitencategorie. De trappen waren zwaar maar voor mij een ideale gelegenheid om snel te herstellen. 

Het mooie van deze marathon is dat je je niet hoeft te vervelen, als het asfalt gaat vervelen komt het strand, dan de bossen, heuvels, trappen en weer strand. Door het continu wissel van ondergrond is het hoe je het went of keer altijd zwaar maar lekker afwisselend. Overal staan mensen langs de kant en de verzorgingsposten de hele organisatie is top. Bij de laatste posten had ik zo veel gehad dat ik bij het aanbod van nog een banaantje moet zeggen dat ik nu echt vol zat. Ik denk ook dat er in heel Zeeland geen winegums en zoute drop meer te krijgen is, dit is gisteren uitgedeeld aan de deelnemers. 

Uiteindelijk de laatste strand opgang richting de finish, op de voor mij bekende klanken van de doedelzak (Koning van Spanje trail) liep ik automatisch richting het geluid. 

De laatste 192 meter door de winkelstraat en op de zandheuvel een high 5 van de organisatie. 

Mijn allereerste marathon is een feit. Ik heb de hele weg bewust meegemaakt en genoten, nu rusten, nagenieten en plannen. Het is me zeer zeker niet tegen gevallen en ik had nooit, maar dan ook echt nooit gedacht dat ik een hele marathon zou kunnen lopen. 

Dat ik een hele marathon heb kunnen lopen komt mede door mijn grote broer, mijn gezin, Hartonno, Jantiene en de ambassadeurs en sympathisanten van AltijdSporten.nl  want sinds ik hun ken zie ik dat je alles kan bereiken als je er maar voor gaat.